Seyyid Sıbgatullah Hizani hazretlerinin bir talebesi anlatıyor:
“Molla Abdülgafur isminde hocamızın büyüklüÄŸüne inanmayan biri vardı.
Namazı eda ederdi.
Sonra çıkıp giderdi.
Bir gün câminin kapısında birden hocamla karşılaÅŸtı.
Hocam o kiÅŸiye;
‘Ey Molla Abdülgafur, sen bizden ne kötülük gördün ki, arkamızdan aleyhimizde konuÅŸup gıybetimizi yaparsın?’ diye sordu.
O, hiç cevap vermedi...
Hatta kolundan tutup;
“Bunca insanı aldatıp peÅŸinde koÅŸturduÄŸun yetmez mi ki, beni de onların arasına katmak istersin’ diyerek hocamı itmeye baÅŸladı.
Hocam kolunu çekti.
Ve ona öyle bir celâlli baktı ki, Abdülgafur, yıldırım isabet etmiÅŸ çınar aÄŸacı gibi birden yere yıkıldı!
Bir müddet öyle kaldı.
Kendine gelince hürmetle hocamın elini öpmeye baÅŸladı.
O ‘nefret’ hâli gitmiÅŸti.
Yerine ‘sevgi’ gelmiÅŸti.
Hocamın elini öperken; ‘Ne olur efendim beni affediniz, yaptıklarıma piÅŸman oldum. Sizin büyüklüÄŸünüzü anlayamadım’ diyordu.
Hepimiz hayret ettik!
Sonra Abdülgafur'a;
‘Ne olru ki, böyle birden deÄŸiÅŸtin?’ diye sorduk.
Cevabında;
‘Gavs bana öyle celâlli bakınca başım arÅŸ’a kadar yükseldi, oradan yere düÅŸtüm. Bu kerameti görünce nasıl piÅŸman olmam?’ dedi.”