Sultan Âlemgir Han, bir gün Seyfeddin Faruki hazretlerini, bahçesine davet etti. Bahçenin ortasında süslü bir havuz, içinde gözleri elmas, bedeni altından “balık” ÅŸekilleri vardı.
O, bahçeye geldi.
Havuzu fark etti.
Ancak o balık ÅŸekillerini görünce, sultana "Önce ÅŸu putları kırın” dedi.
Hepsini kırıp yok ettiler.
Sultan, “Allah adamlarına” muhabbet beslediÄŸi için bu durumlara memnun oluyordu.
Allah’a ÅŸükretti.
Ve ellerini kaldırıp;
"Yâ Rabbî! Benim zamanında böyle Evliya yetiÅŸtiÄŸi için sana sayısız ÅŸükürler olsun” dedi.
Onun bir oğlu vardı.
Åžehzade Âzam Åžah.
Bu büyük velinin sohbetiyle ÅŸereflenmek için dergâha geldi. Ancak dergâh her çok kalabalıktı...
Ä°çeri girmek zor oldu.
Girdi ama bu arada başından sarığı düÅŸtü ve izdihamdan elbisesi biryerlere takılıp yırtıldı. Muhammed Seyfeddin hazretlerinin feyizli ve bereketli sohbetiyle ÅŸereflendi...
Sonra eve geri döndü.
Yaşadıklarını anlattı.
Ä°nsanların, bu büyük veli’ye karşı duydukları iÅŸtiyakı, arzuyu ve gösterdikleri raÄŸbet ve gayreti babasına anlatınca Sultan çok sevindi...
Çok memnun oldu.
Gönlüne huzur doldu.
Ve o sevinçle "Allahü teâlâya hamd olsun ki benim zamanımda sultanların bile huzuruna zorlukla çıkabileceÄŸi Evliya kullar yarattı” diye ÅŸükretti.