Selman-ı Farisi (radıyallahü anh), öleceği vakit ağladı!
Yakınları geldiler.
Sebebini sordular.
Cevabında;
"Dünyadan ayrıldığım için ağlamıyorum. Resûl-i Ekrem Efendimiz bana;
‘Dünyadan ayrılırken sermayeniz bir yolcunun yol azığından fazla olmasın’ buyurmuştu. Ben bu tavsiyeye uyamadım, onun için ağlıyorum" dedi.
● ● ●
Bir gün bir misafiriyle bir yere gidiyorlardı.
Bir ara acıktılar
Yiyecek bir şey de yoktu...
Selman-ı Farisi hazretleri ilerde bir geyikle bir kuş gördü.
Onları yanına çağırdı.
Hiç itiraz etmediler.
Hemen yanına geldiler.
O iki hayvana;
"Bu kimse benim misafirimdir, sizi bu arkadaşıma ikram etmek istiyorum" buyurdu.
Boyunlarını büktüler.
Yani “pekâlâ” dediler.
O zat çok hayret etti!
Ve kendisine;
"Ey efendim! Siz geyik ve kuşu çağırdınız. Hiç itiraz etmeyip ve kaçmayıp yanınıza geldiler, ben hayret ettim" dedi.
Selman-ı Farisi de;
"Bunda şaşacak ne var? Bir kimse Allahü teâlânın emirlerine itaat eder, isyan etmezse, Onun mahlûkları da ona itaat eder, isyan etmezler" buyurdu.