Evliyanın büyüklerinden Pîr Muhammed Erzincani hazretleri bir yaz günü sabah namazından çıkınca talebelerine "Erzincan'a inmek dileriz. Sevdiklerimizden arzu eden bizimle gelsin” buyurdu.
Kırk talebesini aldı.
Erzincan'a vardı.
Ve talebelerine “Allahü teâlâ bu beldeye yakında bir zelzele takdir etmiÅŸtir. Bu belânın geri çevrilmesi için yalvaralım. Umulur ki içimizden birinin duası kabul olur da halk kurtulur” buyurdu.
Ve ibâdete baÅŸladılar.
Bir müddet geçtiÄŸinde;
"KardeÅŸlerim! Åžu anda kalbime ‘Ey Pîr Muhammed! EÄŸer bu belânın geri çevrilmesini istersen bizim yanımıza gelmelisin’ diye ilham olundu” buyurdu.
Mutlu görünüyordu.
Ve yüzü gülüyordu.
Onlara dönerek “Åžimdi kim bizimle beraber ÅŸehadet ÅŸerbetini içmek isterse burada kalsın. Ä°stemeyenlere de izin veriyoruz, dışarı çıksınlar” buyurdu.
Yedi talebesi kaldı.
DiÄŸerleri çıktılar.
O gece “zelzele” oldu.
Câmi-i Kebir yıkıldı! Yedi talebesiyle birlikte Pîr Muhammed Erzincani hazretleri, ÅŸehitlik ÅŸerbetini içtiler. Câmiden baÅŸka hiçbir yerde bir zarar olmadı.
Ahâli bunu öÄŸrendi.
Çok üzüldüler!
Ve “Allahü teâlânın takdiri böyleymiÅŸ” deyip Pîr Muhammed Erzincani hazretleriyle yedi talebesini defnettiler.