Anadolu'da yetişen Evliyanın büyüklerinden olan Müştak Baba, uzun boylu, geniş göğüslü, nurani yüzlü, elâ gözlü, çekme burunlu, heybetli, sohbeti hoş bir zattı.
Çok da cömertti...
Vermeyi severdi.
Hakkâri beylerinden olduğu hâlde dünya malı ve rütbelerinden yüz çevirmiş, babalarından kendilerine kalan yirmi yedi köyde ne kadar mal varlığı varsa hepsini terk etmiş, manevi saltanatı, dünya saltanatına tercih etmişti.
● ● ●
Müştak Baba Efendi, elini ne zaman cebine soksa avuç avuç “altın” çıkarır, fakir fukaraya dağıtırdı. Ömrü, insanlara hizmetle geçti.
Muş'ta bulunuyordu.
Bozuk itikatlı biri vardı.
Onun hücumuna uğradı!
Evinde seccadesi üzerinde ibâdetle meşgulken bu zalim kişi gizlice eve girdi...
Ve ibâdet hâlindeki bu Allah dostunu boğarak şehit etti!
Yaşı yetmiş beş idi.
Şehit olmadan önceydi.
Kırk kurban kestirdi.
Hepsinin etlerini şehrin fakirlerine taksim etti.
Fakir fukara, o gün bayram yaptılar.
Büyük zat ellerini açıp;
"Yâ Rabbî! Bu aciz kuluna şehitlik rütbesini ihsan et. Ancak o zaman sevgili kulun hocam Hasan Şirvani hazretlerine kavuşurum” diye dua ve niyazda bulundu...
Duası kabul edildi.