Muhammed Masum-i Faruki hazretlerinin büyük oÄŸlu Muhammed Sıbgatullah, daha beÅŸ-altı aylıkken “ÅŸiddetli bir hastalığa” yakalandı.
Hekimler aciz kaldı.
Çare bulamadılar.
Ölecek zannettiler. Nihayet nabzının atması bile hissedilemez olmuÅŸtu.
Ebeveyni cenaze hazırlıklarına, başladılar.
Bu haber Ä°mâm-ı Rabbâni hazretlerine ulaşınca hemen torununun yanına geldi.
Örtüsünü kaldırdı.
Yüzüne dokundu.
Ve tebessüm ederek "Bâbâ! Annene-babana yaptığın naz yetiÅŸir. Onları üzdüÄŸün yeter... Haydi kalk artık. Kalk ki rahat bir yemek yesinler ve huzurla uyusunlar” buyurdu.
O, bunları buyurdu.
Çocuk gözlerini açtı.
Ve ağlamaya başladı!
Sonra hareketlendi, mırıldandı ve etrafa gülücükler saçtı.
Velhasıl tamamen iyileşti.
Ä°mâm-ı Rabbâni, oÄŸlu Muhammed Masum’a dönüp "Siz, bunun öleceÄŸini sandınız, ben ise bu evlâdımı, yetiÅŸip kemale gelmiÅŸ, olgunlaÅŸmış, sakalları beyazlamış, binlerce insan huzurunda oturmuÅŸ istifade ediyor görüyorum” buyurdular.
● ● ●
Muhammed Sıbgatullah hazretlerine “Dünya sevgisinden kurtulmak nasıl olur efendim?” diye sordular.
Cevabında;
“Bunun için ahirette iÅŸe yarayan iÅŸlere yapışmak, yani Ä°slâmiyet’in iyi olarak bildirdiÄŸi iÅŸleri yapmak lâzımdır” buyurdu.