Kayyum-i Zaman'ın halifelerinden Sufi Abdüllatif-i Kabili anlatır:
Üstadım Kayyum-i Zaman Muhammed Sıbgatullah hazretlerini çok görmek istiyordum.
Bir gün arzum ÅŸiddetlendi...
Yerimde duramıyordum.
Ancak ben Kabil'deydim, O ise Serhend ÅŸehrindeydi. Birden hatırıma geldi ki, yüksek babası Muhammed Masum hazretleri, bir talebesinin daveti üzerine “bir anda” Serhend'den Kabil'e gelmiÅŸti.
Bunu hatırladım.
Hocam da büyük veliydi.
Tam babası gibiydi.
O da gelebilir ve bu zavallı âşığı ÅŸereflendirirdi. Bu lütuf, onun kereminden beklenir, diye düÅŸündüm... Bu düÅŸünce içinde çarşıya doÄŸru gidiyordum ki birden hocamı gördüm.
Gülerek geliyordu...
Ellerine kapandım.
Hürmetle öptüm.
O da benim alnımdan öptü. Ayaküstü bir müddet sohbet ettik, sonra gözden kayboluverdi.”
● ● ●
Bir gün bazı gençlere “Kendinize, Peygamber Efendimizi örnek alın. Çünkü Onun her sözü, her hâli Ä°slâmiyet’tir” buyurdu.
Gençler dinliyordu.
O ise devam ett ve;
“Onun herhangi bir sözüne, hatta oturuÅŸuna, kalkışına, bakışına itiraz etmek küfür’dür. Çünkü O, açık duran bir Kur’ân-ı Kerim’dir. Kur’ân-ı Kerim’in yaÅŸayan ÅŸeklidir. Cenâb-ı Hakk’ın razı olmadığı bir söz, bir fiil, bir hareket ve bir bakış, Onda olmaz” buyurdu.