Vaktiyle iyi kalpli biri, çıkar evinden.
Bir dostunu ziyarete gider.
Yolda yorulur ve acıkır.
Bir fırından ekmek ister.
Ancak parasını evde unutmuştur.
Ne yapsın?
Fırıncıya;
“Üzerime para almamışım, sonra versem olur mu?” der.
Fırıncı, inanmaz.
Üstelik içinden;
“Bıktım bu yalancılardan” der.
Bir ekmeğin içine zehiri doldurur, bu zavallıya verir.
Bir şeyden haberi yoktur garibin.
Zehirli ekmeği alıp ayrılır.
Az ilerde rastlar “genç” birine.
Askerliği bitmiş, dönüyormuş evine.
Gencin çok aç olduğunu öğrenir.
Ekmeğini ona verir.
Ve yoluna devam eder.
Genç ise ekmeği yer, eve gider.
Gider, ama başlar zehirin tesiri.
Zangır zangır titrer her yeri!
Ev halkı merak ve telâş içindedir!
Zira genç, ölüm döşeğindedir.
Ne yapacaklarını bilemezler.
Genç, “son nefesleri”ni verirken “Yolda ekmek aldım birinden, ne olduysa onu yedikten sonra oldu” diye mırıldanır.
Genç, o fırıncının oğludur.
Fırıncı, bunu duyunca başlar dövünmeye!
“Eyvâh, o zehiri ben koymuştum ekmeğe, ben ne ettim... Oğlumu kendi elimle zehirledim’ der.
Bin pişmandır yaptığına.
Ama ne fayda.
Ne kadar pişman olsa, ne kadar üzülse de içten, artık faydasızdır.
Geçmiştir iş işten.