Tâbiinin büyüklerinden Kâsım bin Muhammed hazretleri, fıkıh ilminde de yüksek bir âlimdi.
Yine de korkardı!
Bir şey sorulsaydı.
Hemen fetva vermezdi.
Ve o soranlara;
“Ä°nsanın, Allah’ı bildikten sonra cahil yaÅŸaması, bilmediÄŸi ÅŸeyde fetva vermesinden hayırlıdır” buyururdu.
Ona bir mesele sorarlardı.
“Bilmiyorum!” derdi.
Israr ederlerdi.
O zaman da;
“Vallahi her ÅŸeyi belmiyorum... Bilseydim sizden saklamazdım. BildiÄŸini saklamak caiz deÄŸildir” derdi.
● ● ●
Kâsım bin Muhammed hazretleri ÅŸöyle anlatıyor:
Âdetim üzere bir gün sabah namazını kıldıktan sonra halam Hazret-i ÂiÅŸe’yi ziyarete gittim.
Kuşluk kılıyordu.
Kulağımı verdim.
Zamm-ı sure olarak;
“Allah, lutfedip bizi kavurucu azaptan korudu” meâlindeki âyet-i kerimesini tekrar tekrar okuyor, aÄŸlıyor ve yine âyeti okumaya devam ediyordu.
Bir miktar bekledim.
Namazı bitmedi.
Az daha bekledim.
Yine bitmedi. Bir işim vardı, onu halledip de geleyim dedim.
Ä°ÅŸimi bitirip döndüÄŸümde yine aynı hâlde, aynı âyet-i kerimeyi tekrar tekrar okuyup aÄŸlamakta olduÄŸunu gördüm.