Ä°brahim GülÅŸeni hazretlerinin oÄŸlu Ahmed Hayali, babasından otuz yedi sene sonra vefat etti... Ä°brahim GülÅŸeni'nin türbesine defnedildi.
Kabrini kazıyorlardı.
Güzel bir koku yayıldı...
Gönül ehli olanlar “Bu koku cennet kokusudur” dediler.
Biri o kabre indi.
Çıkıp ÅŸöyle anlattı:
Ä°brahim GülÅŸeni'nin kabrini açtım. Aradan “otuz yedi” sene geçmesine raÄŸmen cesedi gömüldüÄŸü gibi taptaze duruyordu...
Selâm verdim.
“Aleyke selâmullah!” diye cevap verdi. Ahmed Hayali'nin cesedini kabre koyup çıktım. Üzerimdeki bütün yorgunluk gitmiÅŸti.
● ● ●
Ä°brahim GülÅŸeni hazretlerine bir gün talebeleri "Efendim, kabirdeki ölülerin azap veya nimet içinde oldukları bilinir mi?" diye sordular.
“Evet” buyurdu.
Ve ÅŸöyle anlattı:
Allahü teâlânın sevdiklerinden biri, bir kabre uÄŸradığında, kabirdekinin azap içinde olduÄŸunu gördü. Aradan bir müddet geçtikten sonra tekrar kabristana geldi.
O kabre uğradı.
Ve teveccüh etti.
Önce gördüÄŸü azabın kaldırılmış olduÄŸunu gördü. Hayret ederek düÅŸünceye daldı! O anda gaipten “can kulağı”na bir hitap geldi.
Merak edip dinledi.
“Bu mevtanın küçük bir çocuÄŸu vardı, annesi onu ilim öÄŸrenmeye gönderdi. Çocuk ‘Besmele’yi öÄŸrenince babasının azabı kaldırıldı” diyordu.