Irak Evliyasından Mekârim en-Nehr hazretleri, bir gün cehennem azabını anlatıyordu. Herkes korkup aÄŸlamaya baÅŸladı! Lâkin orada Müslüman olmayan “yabancı biri” vardı.
O, hiç umursamadı.
Ve asla etkilenmedi.
Kendi kendine "Bu, bir korkutmadır! Yoksa gerçekten kimseyi yakacak bir ateÅŸ deÄŸildir” diye düÅŸündü...
Büyük Veli bunu sezdi.
Ve ona, mânâsı "Onlara, Rabbinin azabından ‘bir kıvılcım’ dokunsa, elbette ‘vây hâlimize, biz zalimlerden olmuÅŸuz’ derler” olan âyet-i kerimeyi okudu...
O an garip bir ÅŸey oldu...
Ä°nkârcının rengi soldu.
Titremeye baÅŸladı ve "Ä°mdat, imdat!" diye bağırdı. O anda adamın burun deliklerinden etrafa “siyah dumanlar” çıkıyordu.
O, bunu gördü.
Ve çok korktu!
Büyük zat bu defa Duhan suresinden, mânâsı; "Ey Rabbimiz! Bizden azabı kaldır, ÅŸüphe yok ki biz müminlerdeniz” olan âyet-i kerimeyi okudu...
Adam rahatladı...
Korkusu kalmadı.
Sonra ayaÄŸa kalkıp Mekârim hazretlerinin ayaklarına kapandı ve îman edip hâlini ÅŸöyle anlattı:
“Sizin anlattıklarınızı inkâr edince içimde bir ‘ateÅŸ koru’ hissettim.
Ä°çim ‘duman’ doldu.
BoÄŸulacak gibi oldum.
O sırada ‘Ä°ÅŸte bu, yalanladığınız ateÅŸtir, yoksa siz inkâr mı ediyorsunuz’ mealindeki âyeti iÅŸittim. Sayenizde kalbim açıldı ve imân etmekle ÅŸereflendim.”