Ahmet Mekkî Efendi hazretlerinin vefâtından dört yıl sonra, mübârek kabri Ankara'nın Bağlum nâhiyesine nakledilecekti.

Mübârek kabir açıldı.

Zerre kadar çürümemişti.

Taptâze duruyordu.

Şehitlerin vücûdu çürümez.

O da, şehit olarak ölmüştü.

Zîra ömrü İslâma hizmetle geçti.

Nitekim İslâm âlimleri;

"Gece gündüz İslâma hizmeti düşünen kimse yatağında ölse bile şehittir” buyuruyor.

Ahmet Mekkî efendi gibi...

● ● ●

Ahmed Mekkî Efendi, bir akşam müftülükten eve dönüyordu.

Vapurdan inip otobüs durağına doğru yürüdü.

Karaköy'de, tam alt geçide giriyordu.

Bir ara durdu.

Yanındakine dönüp;

“Evlenirsen, hanımını hoş tut. Onu sakın üzme. Hanımlar zayıftır. Üzülünce hasta olurlar” buyurdu.

Ve ilâve etti:

“Sözümü dinlersen rahat edersin.”

O genç, bu nasîhati unutmadı.

Daha doğrusu unutamadı.

Çünkü onlar kalpten konuşur.

Kalpten çıkan da, kalbe girer.

Onun da kalbine kazınmıştı sanki o sözler.

Onu dinledi.

Ve rahat etti...