Server-i alem Efendimiz dört yaşına girince, Hazret-i Halime, bu büyük emaneti sahiplerine iade etmek istedi. Merkebine bindi. Yavrusunu da önüne alıp, bir gurup yolcu ile çıktı yola.
Sonra mola verdiler.
O, bir ihtiyaç için ayrıldı guruptan. Ama geri döndüğünde dünya başına yıkılmıştı. Çünkü nur yavrusu yoktu. Tarifsiz bir telaşa kapıldı o anda. Mecnun gibi sağa sola koşuyor, önüne çıkana Onu soruyordu:
- Yavrumu gördün mü?
- Hayır!
Başkalarına soruyor. Cevap hep aynı.
- Hayır, hayır, hayır!
Yüreğinden vurulmuştu.

Bir derdin mi var?

Bu sırada yaşlı bir adam yaklaşıp sordu Halimeye:
- Hayrola hanım, bir derdin mi var?
- Evet, hem de çok büyük.
- Nedir derdin?
- Oğlumu kaybettim.
- Üzülme, onu bulacak birini biliyorum.
Halime heyecanlandı:
- Kimdir o, çabuk söyle.
- Hübel.
Halime bu ismi duyunca nefretle baktı adama:
- Sen ne saçmalıyorsun. Muhammed doğduğu gece, o putlar yere devrilmişti hep.
Ama o dinlemedi. Gidip yalvardı Hübel putuna:
- Ey tanrım! Bu kadın, oğlu Muhammedi kaybetmiş. Onu çocuğuna kavuştur!
O, Muhammed ismini anar anmaz Hübel yere yıkıldı. Ardından öbür putlar yerlere serildiler patır patır. Ve hepsi aynı şeyi haykırıyordu:
- Muhammed aleyhisselâmın dini, bizim gibi sahte tanrıların sonu olacaktır!

İki gözü iki çeşmeydi

Velhasıl Halime hatun, Mekkeye varıp, doğruca Abdülmuttalibe gitti. İki gözü iki çeşmeydi. Abdülmuttalip telaşlandı:
- Ey Halime, niçin ağlıyorsun?
- Sormayın, oğlumu kaybettim.
Mübarek Dede doğruca Kâbe-i şerife gitti. Yedi defa tavaf edip açtı ellerini:
- Ey Allahım! Ona Muhammed ismini sen verdin. Yavrumu bana lütfet!
Kâbeden bir ses yükseldi:
- Torunun, Tihame vadisindeki muz ağacının altındadır şu anda.
Atına atlayıp, süratle koşturdu oraya. Evet, Efendimiz “aleyhisselâm” ağacın altında ayakta duruyordu. Koşup sarıldı torununa. Bağrına bastı.Ve şükretti Rabbine. Hazret-i Halime sevincinden uçuyordu.