Bilâl bin Sa'd rahmetullahi aleyh, tâbiinin âlimlerinden bir Allah dostudur.
Duâsı ânında kabul olurdu.

Mesela Şam'da uzun süre yağmur yağmamıştı.
İnsanlar susuzluktan kırılıyordu.

Çâresizdiler.
Topluca bu zâta gelip, birlikte yağmur duâsına çıktılar.

Hazret-i Bilâl, toplanan kalabalığa seslendi:
- Ey insanlar! Biliniz ki belâ ve musîbetler, işlenen günahlar sebebiyle gelir. Siz hepiniz günahkâr olduğunuzu îtiraf ediyor musunuz?

Halk bir ağızdan;
- Evet! diye bağırdılar, Biz çok günahkârız. Ama pişman olduk, af diliyoruz!

Büyük Velî kaldırdı ellerini.
Yalvardı âlemlerin Rabbine:

- Yâ Rabbî! Sen, Kur'ân-ı kerîmde; "Îman edip de doğru söyleyenlerin duâlarını kabul ederim" buyuruyorsun. Biz sana îman edip, doğruyu söyledik. Şimdi çok pişmanız. Affını diliyoruz. Bizi bağışla ve bize yağmur gönder!

Duâsı yeni bitmişti ki, yağmur yüklü bulutlar toplanmaya başladı.
Gök gürledi.
Şimşekler çaktı
Ve rahmet boşaldı.

Öyle ki, halk, ıslanmamak için, sağa sola kaçıştılar.

ÖLMEK İSTER MİSİN?

Bir gün de sevdiği bir gence sordu:
- Ölmek ister misin evlâdım?

Delikanlı;
- Hayır efendim, dedi. Henüz değil.

- Neden oğlum?
- Biraz daha yaşayıp, iyi ameller yapmak istiyorum efendim.

Mübarek, şefkatle baktı gence.
- Peki, ömrün var mı o kadar?

Genç büktü boynunu.
- Bilmiyorum.

- Evlât! buyurdu. Mâdem ki ne zaman öleceğini bilmiyorsun. O halde ne yapacaksan şimdi yapsana. Niçin yarını bekliyorsun?