Behâeddîn-i Buhârî kuddise sirruh, orta boylu, nurlu ve sevimli bir zat idi.
Mübârek sakalının beyazı daha çoktu.

Yürümesi, ne hızlıydı, ne de yavaş.
Güler yüzlü ve tatlı dilli idi.
Konuşurken, yüzünü konuştuğu kimseye döndürür ve tâne tâne konuşurdu.

Kahkaha ile gülmez, tebessüm ederdi.
Kimseyi küçük görmezdi.
Güleryüzle karşılardı herkesi.

Ama celâllenip de kaşını çattığında, heybetinden kimse duramazdı karşısında.
Şemaili aynen Resûlullah aleyhisselama benzer, her hâli Onun sünnetine uygun olurdu.

HİÇ HUZURUM YOK

Bir gün, günahlar içinde olan bir genç gelip;
- Efendim, hiç huzûrum yok. İçim sıkılıyor, diye dert yandı.

Büyük Velî sordu:
- Neden sıkılıyorsun oğlum?
- Bilmiyorum efendim. Devamlı bir huzursuzluk var içimde.

- Evlâdım, Allahü teâlânın emir ve yasaklarına göre yaşarsan huzurlu olursun. Huzursuzluk, "günah işlemek"ten ileri gelir, buyurdu.

Ve sordu ona:
- Evinizde Ehl-i sünnet âlimleri'nin yazdığı "İlmihâl kitapları"ndan var mı?
- Var hocam, olmaz mı.

- Peki, okumuyor musun o kitapları?
- Mâlesef, okumuyorum.

- Vah vah! Güzelim kitapları raflarda hapsettin öyle mi? Çok yazık. Senin ilâcın o kitaplardır işte, buyurdu.

Ve sordu ona:
- Bir hasta, ilâcını bilse ama kullanmasa, iyi olabilir mi?
- Olamaz tabii efendim.

- İşte senin hâlin de buna benziyor evladım. İlâcın var, kullanmıyorsun. Bir ilâç kullanılmıyorsa, evde bulunmasının ne faydası olur? O kitapları okuyup tatbik edersen, sıkıntıdan kurtulur, huzûra kavuşursun.