Bağdat Evliyasından Da'lec bin Ahmed hazretleri zamanında biri vardı ki, seyyitleri üzüyordu.

Bu evlâd-ı Resûl kişiler, bu zâta gelip;
- Efendim, filân kişi bizi çok üzüyor! dediler.

Mübarek zat, bir müddet önüne baktı.
Sonra başını kaldırıp;
- Rahat olun, buyurdu. O artık size zarar yapamayacak!

Bunun üzerine sevinçle ayrıldılar.
İşte ne olduysa ondan sonra oldu.

O gece, evi başına yıkıldı o adamın.
Zor kurtardı canını.

Ancak bu hâdise düşündürdü kendisini.
"Bu, bana bir îkaz-ı ilâhîdir" dedi.
Ve tövbe edip, bir daha incitmedi kimseyi

ALLAH KİMLERİ SEVER?

Bir gün de bazı gençler bu zâta gelerek:
- Efendim, Allahın bir kulunu sevdiği nasıl anlaşılır? diye sordular.

Cevaben;
- İki şeyle anlaşılır, buyurdu.

- Onlar nedir efendim?
- Birincisi, Allahü teâlâ ona ayıplarını gösterir. Yâni bir kimsede, kendi ayıp ve kusurlarını görme hassası artıyorsa, bu hâli, Allahü teâlânın onu sevdiğini gösterir, buyurdu.

Ve ekledi:
- Eğer kendi kusurunu görmeyip, başkalarının kusurlarını görüyorsa, Allahü teâlâ onu sevmiyor demektir.

Sordular:
- Sevdiğinin ikinci alâmeti nedir efendim?
- İkincisi, ona dert ve belâ verir.

- Sevdiği kuluna mı dert belâ verir efendim?
- Evet. Görünüşte dert ve belâ ise de, aslında "Rahmet" olur onun için. Zira o belâlara sabredince, Allahü teâlâ günahlarını affeder. Böylece günahları biter ve âhirete günahsız gider.

Şöyle bitirdi:
- Unutmayın, her şey, netîcesine göre değerlendirilir.