İmam-ı âzam hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir gün evden çıkmış, dükkânına gidiyordu ki, karşıdan birinin geldiğini gördü.

Fakat o da ne?
İmamı görünce yolunu değiştirdi adam.
Bu hâl, garip geldi İmam-ı âzama.

Çağırıp sordu:
- Niçin yolunu değiştirdin?
- Size karşı mahcubum da efendim.

- Neden?
- Size olan onbin akçe borcumu bir türlü ödeyemedim.

Elini adamın omuzuna koyup;
- Borcun yok, buyurdu.

Adam şaşırdı:
- Nasıl yani, anlamadım.

- Borcunu sildim kardeşim. Müsterih ol, buyurdu.
Ve ayrılıp, dükkânına geldi.

Ve o gün, tembih etti ortağına:
- Son parti mal içinde kusurlu bir elbise var. Onu satacağın zaman kusurunu söylemeyi unutma sakın.

Ortağı;
- Peki olur, dedi.
Ama unutmuştu.

Akşam, sordu hazret-i İmam:
- O elbiseyi sattın mı?
- Evet, sattım.

- Kusurunu söyledin mi?
- Eyvaah! Unuttum.

- Peki, bu partiden ne kadar kâr kaldı?
- Doksanbin akçe.

Buyurdu ki:
- Bu paranın tamamını fakirlere dağıt. Haram girmesin kazancımıza.

ALAY MI EDİYORSUN?

Bir gün de, yaşlı ve fakir bir kadın geldi hazret-i İmamın dükkânına.
Bir elbise beğenip sordu:

- Şunun fiyatı ne kadar?
- Mühim değil hanım. Al götür.

Kadıncağız inanamadı:
- Benimle alay mı ediyorsun?

- Hayır hacı anne. Hediyem olsun. Bana dua edersin, buyurdu.
Ve elbiseyi sarıp, verdi ona.

Kadıncağız, dükkândan çıkarken İmam-ı âzam hazretlerine dua ediyordu.