İmam-ı Gazali hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir gün sevdiklerine;
- Günah işlenince, kalbe siyah bir leke gelir. Bu lekeyi, tek bir şey temizler, buyurdu.

- O nedir efendim? dediler.
- Pişmanlık ateşidir, buyurdu.

Ve şunu anlattı:
Resulullah aleyhissalatü vesselâm;
- Öyle kul vardır ki, günahı sebebiyle Cenneti kazanır, buyurdular.

Eshab-ı kiram sordu:
- Bu, nasıl olur yâ Resulallah?

Buyurdu ki:
- Günahına öyle pişman olur ki, o günahı silinip, yerine Sevap yazılır. Hatta şeytan bile hayret edip; "Keşke onu günaha sokmasaydım" der.

ALLAH BENİ AFFEDER Mİ?

Sonra şu menkıbeyi anlattı:
İsrailoğulları zamanında bir kişi vardır.
Fasık olup, her işi günahtır.

Ama bir gün pişman olur.
Günahlarına tövbe etmek ister.

Gider, sorar bir âlime.
- Doksandokuz kişi öldürdüm. Tövbe etsem kabul olur mu?

- Hayır, kabul olmaz!
Kızar, onu da öldürür.

Gider başka âlime sorar:
- Yüz kişiyi öldürdüm. Tövbem kabul olur mu?

- Olur. Ama sen terket bu diyarı. Falan köye git. İnsanları iyidir.
Sevinip, hemen tövbe eder.

Ve o köye doğru yola çıkar.
Ama yarı yolda vefat eder.

Azab ve rahmet melekleri, ruhunu götürmeye gelirler.
Ama anlaşamazlar.

Zira iki taraf da;
- Bu mevta bize ait, demektedir.
Hak teâlâya arz ederler.

Ferman-ı ilahi gelir:
- Ölçün iki tarafı. Nereye daha yakın?

Ölçerler.
İyi köye, bir karış daha yakındır.

Durum anlaşılır.
Ruhunu rahmet melekleri alır.