Allah dostlarından Ebu Bekir-i Kettani hazretleri rahime-hullahü teâlâ, sohbetlerinde;
- Birbirinizi çok sevin, der,
dargınları barıştırırdı.

Bir gün, bu büyük zata;
- Efendim, müslümana su-i zan günahı ne kadardır? diye sordular.

Derhal ciddileşip;
- Müslüman, Allahü teâlânın sevdiğidir. Hiç ona su-i zan edilir mi? buyurdu.

Ve kestirip attı:
- Müslümanı sevmeye mecbur ve mahkumuz.

Sonra şunu anlattı:
Gençliğimde, bir arkadaşım vardı.
Nedense ona karşı soğukluk duyardım.

Sebebini bilmiyordum.
Ama mümine soğuk durmanın felaket olduğunu iyi biliyordum.

Bu halden kurtulmak için hem dua ediyor, hem de sebeplere yapışıyordum.
"Hediye, muhabbeti arttırır" düşüncesiyle kıymetli bir hediye alıp, ziyaretine gittim.
Ama soğukluk gitmedi.

Bu defa onu evime davet ettim.
Leziz yemekler hazırlayıp, bizzat kendim hizmet ettim sofrada.
Yine gitmedi o soğukluk.

Çok üzülüp, kendi kendime;
"Ey alçak nefsim, bu soğukluğun sebebini biliyorum. Sen, kendini ondan üstün görüyorsun. Ama bil ki, bu hâl kibirdir. Kibirli olan ise, Cennete giremez, ona göre!" dedim.

Bu düşünceler içinde gidip yine çaldım kapısını.
Tekrar yemeğe davet ettim.

Kırmadı geldi.
Leziz yemekler ikram ettim.

O soğukluk gitmedi yine.
Ama gitmeliydi.

Çünkü buna izin yoktu dinimizde.
Mümine soğuk durmak, felaketti.
Bir seher vakti kalktım.

Ve ağlayarak;
- Yâ ilahi, sana sığınıyorum. Kurtar beni bu felaketten! diye yalvardım.
Çok gözyaşı döktüm.

O anda değişti kalbim.
O soğukluk gitti.
Çok sevinip, Rabbime şükrettim.