Hıdır Baba rahime-hullahü teâlâ, Edirnede yaşamış Allah dostlarındandır.
Duası makbul bir kişidir.

Sevenlerinden biri, hanımına kızar bir gün, beddua eder.
Olacak bu ya, tutar bedduası.
Aynı gün, kadın hastalanır.

Ve ağırlaşır git gide.
Adam bin pişmandır ama, ok yaydan çıkmıştır bir kere.

Kadın son nefeslerini vermektedir ki, yalvarır Hıdır Baba'ya.
- Efendim! Hanım ölüyor. Bir dua edin de iyileşsin.

Büyük zat;
- Peki! der.
Ve açar ellerini, dua eder.

Adam üzgün halde döner eve.
Bakar ki, hanımı ayakta.

Sevinçle sorar:
- Hanım nasıl oldu? Anlatsana!

- Ben de bilmiyorum. Sen evden çıkınca, olduğum yerde uyumuşum. Rüyamda Hıdır Baba'yı gördüm.

Yanıma geldi ve;
- Kalk! dedi bana. Üzme kocanı!

Uyanıp kalktım.
İşte bu kadar.

KOPMAYAN MEYVELER

O devirde bir kadın, bir meyve bahçesinin önünden geçerken durur birden.
Dikkatini çekmiştir meyveler.
Tamamı olgunlaşmış, neredeyse düşmek üzeredirler.

"Birkaç tane koparsam mı?" diye düşünür.
Ve uyar şeytana, asılır bir dala.

Ama ne mümkün.
Bir türlü kopmaz meyveler.

O dalı bırakır, başkasını çeker.
Yine koparamaz.

O ağacı bırakır, başkasını dener.
Ama durum değişmez.

Kopmamak için sanki inad etmiştir meyveler.
Kadın şaşkındır.

O esnada biri gelir yanına.
- Bacım! der, hiç zahmet etme. Bu bahçe Hıdır Baba'ya aittir. Koparamazsın.

Kadıncağız mahcup halde uzaklaşır.