Hasan Sezai Efendi rahime-hullahü teâlâ, Edirnede medfun bir Velîdir.

Bir gün, sevdiği bir gence;
- Evlat! Bu gün insanlar, yalnız zahirlerini süslüyorlar. Sen öyle yapma. Cenâb-ı Hak kullarının mal ve mevkilerine değil, kalblerine bakar, buyurdu.

Delikanlı sordu:
- En kıymetli şey nedir efendim?
- Takvadır. Takva, Allahtan korkup günah işlememektir.

MÜMİN, İLAÇ GİBİDİR

Bir gün de;
- Mümin nasıl olmalı efendim? diye sordular bu zata.

Cevabında;
- Mümin, "ekmek" ve "su" gibidir, buyurdu. Yahut yumuşak bir "halı"ya benzer. Üzerinde yürüyenler hiç incinmezler.

Sordular yine:
- Nefis nasıl bir şeydir efendim?

- Nefis, insanın en büyük düşmanıdır. İbadetten kaçar. Günahlara yanaşır. Gıdası, haram ve günahlardır. Onun şerrinden kurtulmak, ancak İslâma uymakla mümkündür.

PEKİ, ÖYLE OLSUN

Bir gurup genç, sepetlerini yiyecek ve içki ile doldurup, kıra gidiyorlanrdı ki, Hasan Sezai Efendi onları görüp sordu:

- Evlatlar, nereye böyle?
- Kıra gidiyoruz Efendi baba.

- Şişelerinizde ne var?
- Şerbet var.

Büyük Velî;
- Pekâlâ, öyle olsun! buyurdu.

Gençler, yollarına devam ettiler.
Biraz uzaklaşınca, muzipçe gülüşüp;
- Nasıl da aldattık ihtiyarı, dediler.

Ama kıra varıp da şişeleri açınca donup kaldılar.
Zira şişelerde şarap değil, "şerbet" vardı.

Bu, hidayetine sebep oldu gençlerin.
O gün tövbe ettiler.
Ve bu zata talebe olmakla şereflendiler.