Eshâb-ı kiramdan hazret-i Huzeyfe "radıyallahü anh" anlatıyor:
Yermük harbi, kavurucu sıcak bir günde yapılmıştı.
İnsan kanı, sel olup akmış,
binlerce cesedi alıp götürmüştü.

Yaralanan gaziler, sıcak kumlara seriliyor, kan kaybı ve susuzluktan tek tek ölüyorlardı.
Ben de yaralıydım.

Mataramda birkaç yudum su kalmıştı.
Onu, amcaoğluna içirmeyi düşündüm.

Bir kan seli içinde yatan yaralıları dolaşıp buldum kendisini.
Dudakları sıcaktan kavrulmuş, son nefeslerini alıyordu.

Suyu görünce sevindi.
Mataramı dayadım ağzına.

Tam içecekti ki, az öteden;
- Su, Su! diye bir ses duydum.

Dönüp baktım. İkrimeydi.
Amcaoğlu da sesi duymuştu.

Göz işaretiyle;
- Suyu ona götür! dedi.

Koştum İkrimeye.
Matarayı ağzına dayadım.

Tam içecekti ki, bir başka inilti duyuldu:
- Allah için bir yudum su!
İkrime de içemedi suyu.

Gözüyle işaret edip;
- Suyu ona götür! dedi.

Şehidler arasından ona koştum.
Son anında yetişip, mataramı dayadım ağzına.

Lakin geç kalmıştım.
Vardığımda, Allah deyip ruhunu teslim etti.
Yüzüne baktım. Sanki gülüyordu.

"Bari İkrimeye içireyim" dedim.
Ama yetişemedim.
Çünkü nefes almıyordu.
Yüzüne tatlı bir tebessüm yayılmıştı.

Ne yapacağımı şaşırmıştım.
"Bari amcaoğluna yetişeyim" dedim.
Ona da yetişemedim.

Hareketsiz yatıyordu.
Dudaklarında tatlı bir tebessüm vardı onun da.

Üçü de içememişti suyu.
Ama daha tatlısını içmişlerdi.
Şehadet şerbetini