Semerkantta yetişen büyük Velîlerden Ebül Abbas Dineveri hazretleri rahime-hullahü teâlâ, Cuma namazı için çıktı evden.

Ancak hava yağmurluydu.
Yerlerse çamur.

Biraz yürüyünce çamurlandı pabuçları.
Temizlemek için bakındı etrafa.
Bir bahçe duvarı gördü ve taşlarına sürerek temizledi pabuçlarını.

Namaz kılarken; "Eyvaah!" dedi kendi kendine. "Ben ne yaptım? Başkasının duvarını kirlettim çamurla".

Namazdan sonra sorup soruşturdu.
Ve buldu ev sahibini.
Meğer gayr-i müslimmiş adam.

Durumu anlatıp;
- Ne olur, hakkınızı helal edin! dedi.

Adam şaşırdı:
- Helallik isteyecek ne var ki arkadaş?
- Duvarınızı kirlettim de.

- Olsun, alt tarafı duvar. Zaten çamur içindeydi.
- Doğru ama, bu kul hakkıdır. Lütfen helal edin.

Adam çok duygulandı:
- Peki, helal olsun. Ama bir şeyi merak ettim.
- Neyi merak ettiniz?

- Bu incelik ve insan haklarına saygı, nereden kaynaklanıyor?
- Dinimizden.

- Dininiz mi emrediyor bunu size?
- Evet. İslâmda "kul hakkı" çok mühimdir.

- Yaa, ne güzel! dedi.
Ardından "kelime-i şehadet" yankılandı odada.

EN KÖTÜ İNSAN

Bir gün de sevdiklerine;
- En kötü insan, yanına yaklaşılması en zor olandır, buyurdu.

Ve ekledi:
- Her halimizle dinimizi sevdirmeliyiz. Bunun için kendimizi sevdirmeli, bunun için de İslâmın ahkâmına uymalıyız.

Ve özetledi:
- Müslüman, "iyi insan" demektir. Onu herkes sever.