Abdülhakim Arvasi hazretlerine rahime-hullahü teâlâ;
- Muvaffak olmak için ne yapalım efendim? diye sorarlar.

Cevabında;
- İnsanların duasını alın! buyurur.
Ve şunu anlatır:

Vaktiyle bir ateşperest, oğlunu evlendirecektir.
Düğün günü gelir.
Çok koyun ve inek kesilir.

Ocaklar yanar, yemekler pişer.
Et kokuları mahalleyi sarar.

Ancak evin bitişiğinde, dört yetimiyle müslüman, dul bir kadın yaşamaktadır.
Hepsi de günlerdir açtır.

Kadıncağız gider, düğün evinin kapısını çalar.
Açılınca, ateş ister.
Halbuki ateş için gitmemiştir.
"Belki yemek verirler" diye ümitlenmiştir.

Fakat adam ateşperesttir.
Niyetini anlasa da, birşey vermez.

Kadın, az sonra bir daha gider.
Yine eli boş döner.

Üçüncüde yine öyle olur.
Ama ateşperest bu defa kadına acır.
Hallerini anlamaya çalışır.

İner dehlize, kulak verir.
Yetimciğin sesini işitir:

- Anneciğim, ne olur bir daha gidiver. Belki bu sefer birşey verirler.
- Üç defa gittim yavrum! Artık utanıyorum.

Adam bunu işitir.
Merhamete gelir.
Bir mükellef sofra hazırlatır.
Evlerine gönderir.

Ve dehlize inip konuşmaları dinler.
Yetimlerin en küçüğü dua eder:

- Yâ Rabbî! O nasıl bize ikram ettiyse, sen de ona ikram et. İmanla şereflendir!

Ardından;
- Âmin! Âmin! sesleri yükselir.

İşte o anda, ateşperestin kalbi değişir.
Söyler şehadeti.
İmanla şereflenir.

E, ne demiş büyükler:
- Sadaka, belayı önler. Ama dua, kaderi değiştirir.