Veliyyullah Dehlevi hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir gün sevdiklerine;
- Kibir felakettir, buyurur.
Sonra şu menkıbeyi anlatır.

Vaktiyle bir padişah vardır.
Kibirli mi kibirli.

Bu, bir gün azametle biner atına.
Alır avanesini yanına.
İhtişamla giderken, karşısına biri çıkar.
Eski elbiseli bir ihtiyar.

Yaklaşır, selâm verir.
Ama o, kibrinden selâmı almaz.

Seslenir ona ihtiyar:
- Ey sultan! Seninle bir işim var!

Sultan sinirlenir:
- Kimsin, ne istiyorsun?
- Seninle bir işim var!

- Benimle ne işin var?
- Gizlidir az eğil, der ona.

Eğilince;
- Ben Azrailim! diye fısıldar kulağına.

Sultan bunu duyunca, fena bozulur.
Eli ayağı soğur.
Dizinin bağı çözülür.

Kekeleyerek rica eder:
- Az mühlet ver, ailemle görüşeyim.

- Olmaz! der. Vermez izin.
Ve alır ruhunu beklemeksizin.

BEN DE SİZİ BEKLİYORDUM

Ölüm meleği oradan ayrılır.
Aynı kıyafetle salih bir müslümanın yanına varır.

- Selâmün aleyküm!
- Aleyküm selam!

- Ey müslüman! Seninle bir işim var!
- Hay hay! Baş göz üstüne.

Melek tanıtır kendini:
- Ben Azrailim!

- Oo, hoş geldiniz, der.

Ve rica eder:
- Ben de sizi bekliyordum. Ne olur, çabuk olun. Bir an önce beni Rabbime kavuşturun.

- Ruhunu nasıl almamı istersin?
- Namaza durayım. Ben secdede iken ruhumu alın.

Melek;
- Peki, der.
Secdeye inince, ruhunu kabzeder.