Bursada medfun olan Emir Sultan hazretlerinin rahime-hullahü teâlâ babası, Seyyid Ali isminde, hâl ehli bir mübarek kimse idi.

Herkese yardım etmesiyle meşhurdu.
Küçük kulübesinde, mütevazı bir hayat yaşıyordu hanımı ile.
Her gün ormana gidip,
odun keser,
onları yüklenip köye getirir,
fakirlere dağıtırdı.

Yine bir gün, bir yük odunu sırtlayıp, dolaştı fakirleri tek tek.
Çaldı bir kapıyı:

- Odun ister misiniz?
- Allah razı olsun baba. Bu gecelik var.

Başka kapıyı çaldı:
- Odununuz var mı?
- Bu gecelik var. Olmayana ver.

Bir tek odun alan olmadı.
Yorulup, oturdu bir ağacın altına.
- Ey Rabbimiz! Bollukla yaşatırsın bizi. Sana sonsuz hamdederiz, dedi.

O esnada hanımı geldi.
Ve bir sepet hurmayı önüne koyup;
- Bunları talebeniz verdi, dedi.

- Niçin kabul ettin. Evimizde hurma var.
- Ne yapayım peki?

- Fakirlerine dağıt hepsini.
- Peki bey, dedi.

Taktı koluna sepeti.
Ev ev dolaştı:

- Hurma ister misiniz?
- Sağol teyze. Hurmamız var.

Başka kapıyı çaldı:
- Şu hurmayı alınız.
- Allah razı olsun. Bu gecelik var.

Bütün köyü dolaştı.
Ama alan olmadı tek bir tane.
Eve dönüp durumu söyledi beyine.

Seyyid Ali, açtı ellerini;
- Yâ Rabbî, bana bir oğul ver ki, bir ömür boyu senin kullarına hizmet etsin, diye yalvardı.

Hanımı da can-ü gönülden;
- Âaamiiin, dedi.

Rabbimiz, bir oğul ihsan etti onlara.
O çocuk büyüyünce,
Emir Sultan hazretleri oldu.
Ve ömür boyu hizmet etti insanlara.