Merkez Efendi rahime-hullahü teâlâ büyük Velîlerdendir.
Bir gün, Yavuz Sultan Selim Hanın kızı ve efendisi sadrâzam Lütfü paşa, Yanya'dan İstanbul'a doğru yola çıkarlar.

Ancak yolda eşkıya pusu kurmuştur.
Aniden baskına uğrarlar.
Kurtulmaları zordur.

Zira hem yalnız,
hem de silahsızdırlar.

Birbirlerine bakıp;
- Şimdi ne yapacağız? derler.
Çaresizdirler.

İşte bu korkulu ve heyecanlı anda,
Merkez Efendi belirir yanlarında.
Şaşırırlar.

Mübarek zat, inanılmaz bir heybet ve azametle ortaya çıkar.
Eşkıyalar Onun görür.
Her biri bir yana kaçar.
Hatta korkudan titrer bedenleri.
Bir anda terkederler o yeri.

Lütfü Paşa ve hanımı kurtulmuşlardır.
Ama ne olduğunu anlayamazlar.

Öyle ya, Merkez Efendi nasıl ve nerden gelmiştir oraya?
Bunu düşünürken, Onu göremezler.
Zira kaybolmuştur gözden.

Onlar bu hadiseyi görür, daha çok severler bu büyük Velîyi.
Ve İstanbul-Bahariyede bir cami inşa ettirirler.
Camiye, Onun ismini verirler.

Yanına bir büyük medrese yaptırır,
baş müderris yaparlar oraya bu Velîyi.

SİZE İMAM OLAYIM

Bu zat, ömründe hiç cemaatsiz namaz kılmamıştır.
Hem de büluğ çağından ölünceye kadar.

Şöyle ki;
Eğer cemaate yetişemezse, namazı cemaatle kılanlara;
- Gelin, size imam olayım. Benimle bir daha kılın, der.

Sorarlar:
- Olur mu böyle?
- Olur olur, buyurur. Benimki farz olur, sizinki nafile.