Merkez Efendi hazretleri, hocası Sümbül Sinan Efendi'nin "rahimehümallahü teâlâ" bir defa sohbetinde bulunmakla âşık olmuştu Ona.
Hatta birinci talebesi olmuştu.

Hocası da Onu çok sevdi.
Ve mutlak icazet verdi kendisine.

Her şey yolundaydı.
Her şey tamamdı.
Ama bir şey hariç.

Yaşı yirmidokuza geldiği halde bekârdı henüz.
Evlenmek istiyordu.
Ama kiminle?

Hocasının kızını düşünüyordu.
Ama nasıl söyleyecekti bunu Ona?
Bir aracı koyarak arzetti nihayet.

Ertesi gün hocası Sümbül Sinan Efendi çağırıp sordu:
- Sen evlenmek mi istiyorsun evladım?

- İzin verirseniz hocam.
- Peki kiminle evleneceksin?

Mahcubiyetinden önüne baktı.
- Şeyy...efendim...

Büyük zat gülümsedi:
- Anladım, bizim kıza talipsin. Onu sana veririm, ama bir şartla.
- Her şartı kabul ediyorum hocam.

- Şartım biraz ağırdır. Yapabilecek misin?
- Himmetinizle inşallah efendim.
- Pekâlâ, "bir yük altın" getir bizim eve.

Hiç tereddüt etmeden;
- Baş üstüne efendim, dedi.
İyi de, nerden bulacaktı bir yük altını?

Hemen geçti faaliyete.
Önce üç-beş çuval buldu.
İçini "toprak"la doldurdu.
Ağızlarını dikip, gönderdi hocasının evine.

Sonrasını tahmin edersiniz.
Evde çuvallar açıldı.
Çil çil "altınlar" ortalığa saçıldı.

Hocası hiç hayret etmedi.
- Evladım! Benim muradım altın değildi, buyurdu.

Ve ekledi:
- İstedim ki, hanım da tanısın seni, o da seve seve versin kerimesini.

Ve evlendiler.
Cenâb-ı Hak şefaatlarına kavuştursun.