Ubeydullah Hakkâri hazretleri rahime-hullahü teâlâ, bir sohbetinde;
- Allahtan her şeyin hayırlısını isteyin. Israrcı olmayın, buyurur.
Ve şu menkıbeyi anlatır.

Asr-ı saadette bir kişi vardır.
Adı Salebe.

Bu, bir gün Resulullaha gider.
- Yâ Resulallah! Dua et de zengin olayım, der.

Efendimiz "aleyhissalatü vesselâm" ikaz ederler:
- Hayırlısını iste!

Salebe:
- Hayır der. Dua et, zengin olayım.

Eyvaah! Resulullaha "Hayır!" demek küfürdür esasen.
O, bu sözüyle küfre düşer zaten.

Efendimiz ikinci defa ikaz eder:
- Hayırlısını iste!

O diretir:
- Dua et, zengin olayım.

Efendimiz son kere ikaz ederler:
- Bak! Ben Peygamberim. Dua edersem, kabul olur. Ama ola ki sen sıkıntıya girersin. Hayırlısını iste.

Ama o söz dinlemez:
- Dua et, zengin olayım.
Eh, kendi istemiştir.

Resulullah dua buyurur.
Zengin olur.
Malları katlanarak artar.
Öyle ki, sürülerini almaz olur ağıllar.

Şehir dışında bir çiftlik açar.
Artık namazlara da gelmez olur.
Ve o sene "zekat" farz olur.

Resulullahın emriyle zekat memuru gider.
Salebeden zekat ister.

Ancak o;
- Bir düşüneyim der.
Memur gider, dolaşır, tekrar gelir.

Ama Salebenin niyeti bozuktur.
- Ne zekatı! der. Siz düpedüz haraç istiyorsunuz. Ben bu malı sizin için mi kazandım?

Ve mürted olur, yıkar ahiretini.
Sonsuz ateşe atar kendini.
Memur döner, Resulullaha arz eder.

Ve hazin cevap:
- Salebeye yazıklar olsun!