Evliyanın büyüklerinden Abdülhakim Arvasi hazretlerinin rahime-hullahü teâlâ yeğeni Faruk Bey şöyle anlatıyor:

Balkondan taş zemine düşmüştü bizim Nevzat.
Süratle aşağı inip, koma halinde hastaneye yetiştirdik.

Az sonra ayılıp bildi kendisini.
Ama kaybetmişti akli melekesini.

Çok tabiplere gösterdik.
- Ümit yok, dediler.

Çaresiz, Efendi'ye arzettik.
- Bana getirin! buyurdu.

Götürüp şefkatli kollarına teslim ettik.
Vaktâ ki kavuştu o büyük Velînin gözlerinden çıkan nur ve şuaya.
Kavuştu şifaya.

Kalmadı o hastalığından iz ve eser.
Avukatlık yaptı uzun seneler.

YARIN GEL, KONUŞURUZ

Yine bu zatı çok seven İlyas Efendi vardı ki, Ayvansarayda marangozluk yapardı.
Bir gün, yaşlı bir kadın geldi dükkanına.
Kapı ve pencere siparişi verdi.

İlyas Efendi sordu ona:
- Nasıl bir şey istiyorsun?
- Tek odalı evime, ilave bir oda yaptıracağım. O ikinci odayı kiraya verip, geliriyle geçinip gideceğim.

- Peki ya ödemesi?
- Kira paralarından ödiyeceğim.

- Yarın gel, konuşuruz, dedi.
Maksadı, Efendi'ye sormaktı.

O gün gitti dergâha.
Oturup dinledi sohbeti.
Ancak unutmuştu soracağı bu şeyi.

Büyük Velî, sordu İlyas Efendi'ye.
- İşlerin nasıl İlyas?
- İyidir efendim!

- Müşteri geliyor mu?
- Hamdolsun efendim, işsiz kalmıyoruz.

- Bir şey sipariş veren oldu mu bu aralar?
Hine hatırlayamadı.
- Hayır efendim, olmadı.

Buyurdu ki:
- Bu gün gelen kadının işini hallediver!