Sultan ikinci Murad Han, Emir Sultan hazretleri için "rahime-hullahü teâlâ" bir at almıştı.
Çok kıymetli ve cins bir attı.

Ama huysuzdu.
Yanına, kimseyi yaklaştırmıyordu.
Halis müminler hariç.

Murad Han, büyük Veliye;
- Efendim, sizin için bir at aldık. Ama yanına kimseyi yaklaştırmıyor. Birini verseniz de, onu size getirse, diye arzetti.

Emir Sultan hazretlerini çok seven ve daima yanında bulunup özel hizmetlerini gören, Hacı Baba bunu işitince;
- Aah, keşke hocam bu işi bana verse, dedi içinden.

Bu düşüncesi malum oldu büyük Veliye.
Ve ona dönüp seslendi:

- Heey hacı Baba!
- Buyurun hocam.

- Git o ata de ki: "Senin sahibin, Rabbinin emrine itaat ediyor. Sen de sahibine öyle itaatkâr olacak mısın?"

Hacı Baba gitti.
Ve bunları söyledi ona.

At, başını üç defa öne doğru eğdi.
Sanki "Evet" diyordu.

Gelip, bu hali arzedince, hazreti Emir;
- Tamam öyleyse. Sen şimdi korkmadan yanına var. Onu al, buraya getir! buyurdu.

- Başüstüne efendim, dedi.
Ve gidip getirdi o atı.

Ama at, aynı attı.
Bazı adamları görünce, yine huysuzlanıyor, onları kovalıyordu.

İnsanlar da bunu merak ediyor;
- Bu at, kimlere saldırıyor? diyorlardı.

Araştırdılar.
Gördüler ki, özellikle "bid'at sahiplerine" saldırıyordu.

"Ehli sünnet" birini görünce ise sakinleşirdi.
Hatta yüzünü ona doğru çevirir,
başını öne eğer,
Sanki selâm verirdi.

Bu hali, o kadar meşhurdu ki, insanlar;
- Bu atın manevi halleri var, derlerdi.

Velhasıl kim doğru imanlıdır?
Kim ehl-i bid'attır?
Davranışıyla ayırırdı.