Emir Sultan hazretlerinin
rahime-hullahü teâlâ
çok talebesi vardı.

Çoğu fakir olduğu için geçimlerini de kendisi sağlardı.
Uzak yerlerdeki talebeleri, her hafta sonu gelir, ihtiyaçları kadar parayı alıp giderlerdi.
Yine bir hafta sonu, bir talebesi geldi.

Büyük Veli sordu gence:
- Öbür kardeşlerimiz nasıllar?

- Himmetinizle hepsi afiyettedir efendim. Zat-ı alinize duacıdırlar.
- Pekâlâ, buyurdu.

Sonra ona "bir akçe" verip;
- Arkadaşlarına selâmımı söyle. Bu "bir akçe"yi iyi muhafaza edin. Her ne lazım olursa, hep bununla alın, buyurdu.

Ve ekledi:
- Biz dünyada olduğumuz müddetçe, bu size kâfi gelir. Bununla rahatça geçinin. Kimseden bir şey istemeyin.

Genç talebe;
- Başüstüne hocam, dedi.
Ve ellerini öpüp ayrıldı.

Döndüğünde sordu arkadaşları:
- Hocamız nasıllar?
- Çok iyiler. Size selâmları var.

Hocalarının selâmını işitince, hep birden ayağa fırlayıp;
- Aleyküm selaam! dediler.

Ve sordular:
- Bir şey buyurdular mı?
- Evet. Çok mühim bir şey buyurdular.

Meraklanmışlardı:
- Çabuk söyle, ne dediler?

Talebe, Emir Sultan hazretlerinin verdiği o "bir akçe"yi cebinden çıkarıp;
- Şu akçeyi gönderdiler ve "Bu, öyle bereketli akçedir ki, ne kadar harcasanız tükenmez. Her ihtiyacınızı bu akçe ile alın. Kimseye muhtaç olmayın. Ben hayatta oldukça bu akçe bitmez", buyurdular, dedi.

Çok sevinmişlerdi.
Bir kutuya koydular o "bir akçe"yi.

Her şeyi o akçe ile alıyorlardı.
Ama hiç tükenmiyordu.
Zira harcadıkça, yerine başkası geliyordu.

Ama ne zaman ki vefat etti Emir Sultan,
Tükendi o zaman.