Emir Sultan hazretleri rahime-hullahü teâlâ, manevi bir işaretle çıktı Medineden. Bir sevdiği ile nadoluya gidiyordu.

Gökyüzünde "üç kandil" peydah oldu.
Onları takib ederek yol alıyorlardı.

Yolda, bir bey ile oğlu Onu gördüler.
Sohbetini dinleyip çok beğendiler.
Özellikle delikanlı hayran oldu.
Kalbi, Onun muhabbetiyle doldu.

Hürmetle yaklaşıp;
- Efendim, sizi çok sevdim. Beni de yanınıza alır mısınız? diye rica etti.

Büyük Velî;
- Olur evladım! Sen de gel, buyurdu.

Onu da alıp, bir beldeye vardılar.
Az sonra bir yol kavşağı geldi.
Biri sağa giderdi, biri de sola.

O esnada, biri gelip;
- Şu istikamete gitmeyin! dedi.

- Neden?
- O yolda bir "yılan" var ki, çok iri ve azgındır. Yoldan geçenlere saldırıp öldürüyor.

İyi de, üç kandil o yolu gösteriyordu.
Mecburen girdiler o yola.

Az gidince, gördüler o "yılan"ı.
Yılan değil, bir "Ejderha" idi sanki.
Çok korktular.

Emir Sultan hazretleri;
- Korkmayın! O da Rabbimizin aciz bir kulu. Hakka muti olana, zarar vermez, buyurdu.

O anda dile geldi yılan.
Yüzünü büyük Veliye döndürüp;
- Safa geldiniz efendim! Günlerdir yolunuzu bekliyordum, dedi.

Kafilede olanlar, çok şaşırıp;
- Hayret, bu yılan, insan gibi konuşuyor, dediler.

Yola devam edildi.
Birinin canı "hurma" istedi.

O anda koca bir "hurma ağacı" gördü önünde.
Üstelik taze ve olgun hurmalar vardı üzerinde.

"Bunlar ne zaman oldu?" diye düşünürken, Emir Sultan hazretleri, ona dönüp sordu:
- Canın hurma istemedi mi az önce?

- Evet hocam.
- İşte hurma. Ye de şükret Rabbine.