Bir gün, Amir ve Erbed adında iki müşrik, Medineye geldiler gizlice.
Gayeleri, Efendimizi aleyhisselam öldürmekti.

Planı yaptılar.

Amir, Resulullahın önüne gelip iman ettiğini söyleyecek ve bazı sualler sorarak oyalayacaktı.
Öbürü arkadan gelip kılıç vuracaktı.

Yapabilirse tabii.
Nihayet Efendimizi dışarda gördüler.

Amir, sahte bir edeble yaklaşıp;
- Ben yeni iman ettim, dedi.
Sonra birşeyler sormaya başladı.

Erbed, kılıç vurmak için arkadan yaklaştı.
Ama bir türlü vurmuyordu.

Amir, göz kaş işaretleri yapıyor;
"Haydi, ne duruyorsun, vursana!" demek istiyordu.

Ama o, bir türlü vurmuyordu.
Sonra ayrılıp ötede birleştiler.

Amir çıkıştı arkadaşına:
- Ne konuşmuştuk. Niye vurmadın?

Erbed;
- Sorma, vuramadım, dedi.

- Niçin vuramadın?
- Çünkü ne zaman vurmaya niyetlendiysem, Onun yerinde seni görüyordum. Vursaydım seni öldürecektim.

BUYURDUKLARI GİBİ OLDU

Efendimiz aleyhisselam, hazret-i Aliye;
- Sen, namaz kıldırırken şehid olacaksın!

Hazret-i Osmana da;
- Seni Kur'ân-ı kerim okurken şehid edecekler, buyurdular.
Bu sözleri aynen geldi yerine.

Bir gün de Eshab-ı kiramdan dört kişiye bakarak;
- Sizin en sona kalanınız, yanarak vefat eder, buyurdular.

Aradan yıllar geçti.
Üçü çeşitli şekillerde vefat ettiler.

Sonuncusu Semüre bin Cündeb idi.
Soğuk bir kış günü iyice sokuldu ateşe.
Daha çok ısınmak istiyordu.

Farkına varmadan tutuştu elbisesi.
Ve yanarak şehid oldu oracıkta.
"radıyallahü teâlâ anhüm".