Fatih Sultan Mehmed Han rahmetullahi aleyh, İstanbulu fethettikten sonra, hocası Akşemseddin hazretlerini ziyarete gitti bir gün "rahmetullahi aleyhima".

Fakat o da ne?
Hiç ilgi göstermedi kendisine.
Hiç iltifat etmedi.

Halbuki fetihten önce ne zaman gitse, hemen ayağa kalkar, iltifat ederdi.
Üzüldü genç padişah.
Sebebini merak etti.

Kendi kendine; "Niçin bana iltifat etmiyor, niçin ilgi göstermiyor? Yoksa farkında olmadan, hocama karşı bir hata mı işledim" diye geçirdi içinden.

O gün hep bunu düşündü.
Sonra, bu hali Akşemseddin hazretlerinin yakınlarından birine anlatıp;
- Hikmeti ne olabilir? diye sordu.

O da cevaben;
- Ben bunu öğrenirim, dedi.
Ve gitti o büyük Veliye.

Vaziyeti arzedip;
- Hikmeti nedir efendim? diye sordu.

Büyük Velî cevaben;
- Hak teala Ona, feth-i mübini nasib etti. Bu, eski padişahlara nasip olmayan büyük bir devlettir. İşte bu sebeple, kendisinde olabilecek muhtemel bir "gurur"a mani olmak istedim, buyurdu.

- Bunun için mi efendim?
- Evet. Onun iyiliği için böyle davrandım. Hikmeti budur.

O kimse sevinçle çıktı huzurdan.
Sultana koştu hemen.

Cihan Sultanı bu haberi işitince rahatladı.
Çok çok sevindi.
Öyle ki, kendisi bu hususta; "İstanbul’un fethine bu kadar sevinmedim" demiştir.

İşte "Hoca sevgisi" bu olsa gerek.
Böyle olur üstada muhabbet.

Nitekim o gün, bazı yakınlarına:
- Beni böyle sevinçli görünce, İstanbulun fethine sevindiğimi zannetmeyin, dedi.

Merak ettiler:
- Ya niçin sevinçlisiniz sultanım?
- Akşemseddin hazretleri gibi büyük bir Velî, bizim zamanımızda geldi. Asıl buna sevinirim.

Düşündürücü değil mi?