Osman bin Affan hazretlerinin radıyallahü teâlâ anh şehid edildiği gün bir mucize gerçekleşti.

Şöyle ki;
İsyancılardan gözü dönmüş iki kişi, hızlarını alamayıp, delice Halifenin evine girdiler.
Ve intikam hırsıyla sağa sola saldırdılar.

Kendisini şehid ettikleri yetmiyormuş gibi, eşyasına zarar vereceklerdi bu defa da.
Ve bir "Asa" gördüler köşede.

Bu Asa, Efendimiz aleyhisselamın hediyesiydi hazret-i Osmana.

İşte bu mübarek Asayı, o bedbahtlardan biri alıp tam kırmaya yeltenmişti ki, öbürü Asa'yı tanıyıp;
- Dur! Sakın kırma! dedi.

Öbürü hiddetle sordu:
- Neden kırmayacakmışım?
- Çünkü o, Resulullahın asasıdır. Kırma sakın!

Ancak adamın gözü dönmüş, aklı örtülmüş olduğundan, hiç kimseyi dinleyecek halde değildi.
Ve yaptı yapacağını.
Dizine karşı verip, kırdı mübarek Asa'yı.

Kırdı ama, şişmeye başladı o dizi.
Kısa zamanda "deve boynu" gibi oldu.

Ağrı ve sancıdan yerleri tırmalıyordu.
Çok acı ve ızdırap çektikten sonra ölüp gitti bu dertten.

AĞAÇ İKİYE AYRILDI

Taif seferinden dönülürken vakit gece oldu.
İslâm askeri karanlıkta yol alıyordu.
Çok yorgun ve uykusuzdular.

Orduda Efendimiz de vardı.
Ve O da aynı durumdaydı.
Öyle ki, uykusuzluktan mübarek gözlerini zor açıyordu.

İşte böyle yorgun ve uykusuz vaziyette giderken, önlerine "bir ağaç" çıktı.
Resulullah "aleyhissalatü vesselâm" tam ağaca çarpacaktı ki, koca ağaç yukardan aşağıya yarılıp ikiye ayrıldı.

Efendimiz arasından geçip gittiler.
Ağaç, o haliyle uzun seneler kaldı

Hâlâ da o vaziyettedir.
Ve ziyaret ediliyor bilenlerce.