Evliyanın büyüklerinden olan Muinüddin-i Çeşti hazretleri rahime-hullahü teâlâ, yedi günde bir lokma kuru ekmeği, suya batırıp katıksız yer ve şükrederdi.

Hırkası eskiseydi, kendisi yamar,
sonra yine eskiyince yama üstüne,
tekrar yama yapardı.

Bir seyahatte Beytullah'a uğradı.
Kâbe'yi tavaf edip, dua etti.

Oradan, Medine'ye geldi.
Ve Ravda-yı şerifte Resul-i müctebayı "aleyhisselam" baş gözüyle gördü.

Şöyle ki;
Mescid-i Nebî'ye girirce, Ravda'dan;
- Yâ Muinüddin, gel! diye bir ses duydu.

Bu ses, bizzat Resulullahın "aleyhissalâtü vesselâm" kendi sesiydi ve;
- Bana, Muinüddin'i çağırınız! diyordu.

Türbedar, cemaate doğru;
- Muinüddin! Muinüddin! diye seslendi iki defa.

Birkaç yerden;
- Buyur! buyur! diyenler olunca, şaşırıp Ravda'ya geri geldi ve;
- Hangisi gelsin? diye sordu.

Edeble cevap beklerken;
- Çeştî olanı gelsin! buyurdu Efendimiz.

O zaman cemaate hitaben;
- Efendimiz, Muinüddin Çeşti'yi çağırıyor! diye seslendi.

Büyük Veli, edeble Ravda'ya yaklaştı.
Ve baş gözüyle gördü Efendimizi
"aleyhissalâtü vesselâm"

ÖYLEYSE ÖLÜME HAZIRLAN!

Bu zat, nasihat isteyen bir gence;
- Evladım, Azrail "aleyhisselâm" ruhunu almaya gelirse, kov gitsin! buyurdu.

Delikanlı şaşırdı:
- Nasıl olur efendim? Melek hiç kovulur mu?
- Öyleyse şimdiden ölüme hazırlan! buyurdu.

Ve ekledi:
- Mezarda, Münker-Nekir melekleri gelince, onları da kov. Seni suale çekmesinler.

- Onları da kovamam efendim.
- Öyleyse kabir suallerine cevap hazırla.