Lakin o Cin, Muinüddin-i Çeşti hazretlerini rahime-hullahü teâlâ görünce, yaprak gibi titremeye başladı.

Sonra hürmetle kapandı ayağına.
Huzurunda imanla şereflendi.

Diğerleri dönüp, hükümdara geldiler.
Gördüklerini ona haber verdiler.

Hükümdar müşrik idi.
Duyduklarına inanamadı.
Hayretler içinde kaldı.

O devirde sihirbazlık işinde çok meşhur olan, "Ecipal" adında bir kimse vardı.
Hükümdarın ümidi, bu sihirbazdaydı.
O da, kendisine çok güveniyordu.

Hükümdarın huzuruna çıkıp;
- Hükümdarım, bu işi bana bırak. Onlar, benim sihrimin karşısında tutunamaz, giderler, dedi.

Sonra topladı avenesini.
Kendisi de bir Ceylan postu'na oturup,

büyük gürültülerle,
bağırıp çağırarak geldiler.
Kendisi, uçarak geliyordu.

Muinüddin-i Çeşti hazretleri, gelenleri görünce, müminlerin etrafına "bir çizgi" çizdi ve;
- Bu çizgiden dışarı çıkmayın! buyurdu.

Sihirbaz ve avanesi geldiler.
Ama çizgiden içeri giremediler.

Çok uğraştılar.
Muvaffak olamadılar.

Halbuki bu Ecipal sihirbazı,
dünyaca meşhurdu.

Bu hali görünce şaşırdı.
Hiç böyle şey görmemişti.

Hayretinden;
- Hayır, hayır, olamaz! Dünyada benim gibi bir sihirsaz yokken, bir insanın karşısında nasıl mağlub olurum, dedi.

Şaşırmakta haklıydı.
Zira hiçbir şey yapamıyordu bu "büyük Veli"nin karşısında.

Bütün sihirlerini denedi.
Hiçbiri kâr etmedi.

Dağlardan, milyonlarca "yılanlar"ı, sihir yaparak gönderdi bu müminlerin üzerine.
Yılanlar, sürüler halinde dere tepe aştılar.
Sular gibi akarak, onlara ulaştılar.

Ama, o çizgiye gelince,
"zınk!" diye durdular.
Bir santim bile ilerleyemediler.
Devamı yarın.