Şakik-i Belhi "rahime-hullahü teâlâ", gençliğinde tüccarlık yapıyordu.
Bir zaman mal almaya Türkistan'a gitmişti.

Orada dolaşırken bir puthane görüp içeri girdi.
Baktı ki, yaşlı bir adam, bir putun önünde ibadet ediyor.

Yanına yaklaşıp;
- Niçin cansız bir puta tapıyorsun? Bu putun, ne kendine faydası olur, ne de sana. Halbuki seni yaratan bir ilah var ki, Ona tapan, her türlü muradına kavuşur. O hakiki ilah, Allahü teâlâ'dır, dedi.

Putperest cevaben;
- Peki, bahsettiğin o Allah sana rızık verirken, sen niçin yurdundan çıkıp da rızkını tâ buralarda arıyorsun. Sana yazıklar olsun, dedi.

Hazret-i Şakik, çok haklı buldu adamın sözlerini.
Ve oradan ayrılıp, tuttu Belh'in yolunu.

NEREDEN GELİYORSUN?

Bu defa da bir mecusi'ye rastladı yolda.

Mecusi sordu kendisine:
- Buraya niçin geldin?
- Ticaret için.

- Nereden geliyorsun?
- Belh şehrinden.

- Bunun için geldiysen sana yazıklar olsun. Rızık için Belh'ten kalkıp da tâ Türkistan'a gelinir mi hiç? Kısmetinde olmayan bir rızkın peşindeysen, yıllarca gezsen de, ele geçiremezsin. Kısmetini arıyorsan, niçin arkasında koşuyorsun? O, senin için ayrılmıştır. Aramana lüzum yok. O seni bulur, dedi.

Onun bu sözlerini de çok beğendi.
Ve o gün soğudu dünyadan.
Ahirete çevirdi yüzünü.

Kendi kendine; "Bana, önce ahiret lazım. Öyleyse önce dinimi öğrenmeli, sonra öğrendiklerimle amel etmeliyim. Zira Hak teâlâ beni, ibadet etmek için yarattı", dedi.

Böyle düşünüp, İlme verdi kendini.
İslâm ilimlerini öğrendi.
Ve büyük bir "âlim" oldu.

Sonra büyük "Evliyâ" oldu.
Ve kararmış gönülleri, "iman nuru"yla doldurdu.