Abdülhalık-ı Goncdüvani hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", Evliya-yı kiramın en büyüklerindendir.
Babası da mübarek bir kişiydi.

Şöyle ki;
Hızır aleyhisselâm zaman zaman bu zata gelir, oturup sohbet ederlerdi.

Bir gün, yine hazret-i Hızır gelerek;
- Yakında bir oğlun olacak. İsmini Abdülhâlık koy! dedi.

Abdülhâlık henüz beş yaşındaydı ki, babası ilim öğrenmesi için Buhara'ya gönderdi bu oğlunu.
Hocası, Hace Sadreddin isminde bir zat idi ki, bunun üstün hallerini aklı almadı.

Zira o yaşta öyle sualler soruyordu ki,
aciz kalıyordu cevabında.

Nihayet bir gün;
- Ey oğlum! Sana cevap vermekten aciz kalıyorum. Zira bu sordukların, "kalb ilmi" ile ilgilidir. İnşallah böyle yüksek bir zata kavuşursun, dedi.

O günden itibaren, böyle "kâmil bir rehber" arar oldu artık.
Hızır "aleyhisselâm", bir gün gelip,
zikir tâlim etti Ona.

Ve manevi evlatlığa kabul edip,
tasavvufta üstad oldu kendisine.

VASİYETİM ŞUDUR Kİ...

Kendisi anlatıyor:
- Yaşım, yirmi ikiyken bir gün hazret-i Hızır yanıma geldi ve Yusüf-ü Hemedani adında bir Veli'ye götürdü beni.

Cemalini görür görmez çok sevdim o zatı.
Ve çok istifade ettim Ondan.
Vefatı yaklaşınca, beni çağırdı.

Ve bana vasiyyet olarak;
- Ey oğul, sana vasiyetim şudur ki, "ilim", "edeb" ve "haya" üzere olasın. İslâm âlimlerinin eserlerini okuyup, onların sözlerini gönlüne sindiresin. Çalışıp, fıkıh, tefsir ve hadis öğrenesin. Zira insan, "ilim"le aziz olur, buyurdu.

Ve ilave etti:
- Sana yakışacak şey, "edeb", "haya" ve "tevazu"dur. Zira su, yükseklerden aşağıya doğru akar. Dünya düşkünleriyle arkadaş olma ki, o, seni felakete sürükler.