Ebu Ali Cürcani "rahime-hullahü teâlâ" hazretlerine, bir gün;
- Efendim, insan kabre girince, hali nasıl olur? diye sordular.

Şöyle anlattı:
Bir kimse vefat edince, onun için değişik bir hayat başlar.
Defin bitip, cemaat dağılırken,
gidenlerin ayak seslerini işitir.

Mezarında yalnız başına kalır.
Amellerinden başka kimse olmaz yanında.
O esnada mezarı seslenir ona.

Der ki:
- Ey Âdemoğlu! Nihayet içime girdin. Buranın nasıl bir yer olduğunu biliyor muydun? Yoksa öğrenmek lüzumunu hissetmedin mi? İşte görüyorsun ki, burası hem dardır, hem de karanlık. Hem olmaz bu yerde ne yatak, ne de yastık.

Şöyle devam eder:
- Üstümde, çok günahlar işledin de tövbe etmedinse, şimdi benim içimde azabtan kurtulamazsın. Eğer hazırlıksız geldinse, seni bu azaplardan ne malın kurtarabilir, ne de paraların.

ÖLÜME HAZIR OLUN!

Bir gün de genç birisi nasihat istedi bu büyük Veli'den.

Ona cevaben;
- Ölüm'e hazırlıklı ol ki, ecel gelince geri döndüremezsin, buyurdu.

Ve ekledi:
- Kötü sözlerden de dilini koru ki, mahşerde seni mahcub etmesin.

Şöyle devam etti:
- Bir sözü söylemeden, sonunu düşün. Zira senden, onun hesabı sorulacak ahirette. Cevabını verebileceksen, onu söyle, yoksa kapat ağzını. Hazret-i Ebu Bekir "radıyallahü teâlâ anh", ağzına taş koyardı.

Sordular:
- Neden efendim?
- Lüzumsuz birşey konuşmamak için, buyurdu. Nitekim Peygamber Efendimiz "aleyhissalâtü vesselâm" bir hadis-i şerifinde; "Susan kurtuldu" buyurmuştur.