Bediüddin-i Seharenpuri hazretleri, gençliğinde İmam-ı Rabbani hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" sohbetlerine gelir, ama pek uymazdı dinin emirlerine.

Mesela namaz kılmaz,
haram işler yapardı.

İmam-ı Rabbani hazretlerini çok sever, sohbetlerine katılır, ama sohbetten çıkınca mahalleden âşık olduğu "bir kız"a giderdi hemen.

Bir gün yine sohbete gelmişti.
İmam-ı Rabbani hazretleri ona şefkatle bakıp;
- Evladım, niçin namaz kılmıyorsun? Ve niçin günahlardan sakınmıyorsun? buyurdu.

Bediüddin cevaben;
- Ben böyle sözleri çok dinledim. Bana, öğüt nasihat pek tesir etmiyor. Bana hususi bir teveccüh buyurursanız, belki o zaman düzelebilirim, dedi.

Büyük Veli;
- Öyleyse yarın bu niyetle gel, buyurdu.

- Peki efendim, deyip ayrıldı.
Ertesi sabah tam sohbete gidecekti ki, "sevdiği kız" misafirliğe geldi onlara.

O gelince iş değişti.
Ve o kızdan ayrılıp gidemedi İmam-ı Rabbani hazretlerine.
Üç gün sona, utanarak gitti.

Büyük imam;
- Niçin gelmedin Bediüddin. Üç gün önce ne sözleşmiştik? buyurdu
Bediüddin boynunu büktü.

Hazret-i İmam;
- Ama madem geldin, abdest al, iki rekat namaz kıl, sonra bana gel, buyurdu.

Buyurdukları gibi yapıp,
geldi Hazret-i İmamın huzuruna.
Niyeti halisti bu sefer.

Onu hususi odasına alıp bir teveccüh etti kendisine.
O anda işi bitti.

Bu manevi tesirle, bayılıp düştü.
Kaldırıp, evine götürdüler.
Yirmidört saat kendinden geçmiş halde kaldı öylece.

Kendine geldiğinde, yokladı kalbini.
"O kızın sevgisi" tamamen silinmişti kalbinden.
Yerine "Allah sevgisi" dolmuştu.