Mazhar-ı Can-ı Canan "rahime-hullahü teâlâ", yediği lokmalarda titiz davranır, şüpheli bir yemeği yemezdi.

Bir gün nasıl olduysa Allah'tan gafil birinin ekmeğini verdiler kendisine.
Aldı ve yedi bilmeyerek.

Ama hemen farketti gerçeği.
Zira kalbinin karardığını hissetti o anda.
O gafil kimsenin zulmeti basmıştı kendisini.

Pişman olup çok istiğfar etti.
Yalvardı Allah'a.
Ve kurtuldu o lokmanın zulmetinden.

Bu hususta sevdiklerine;
- Kulun yediği yemek, ona faydalı olmalıdır. Yemenin de bir âdâbı vardır, buyurdu.

Sordular:
- Yemeğin âdâbı nedir efendim?
- Önce helalinden yemelidir. Ayrıca, acıkmadan sofraya oturmamalı, doymadan önce sofradan kalkmalıdır, buyurdu.

Ve ekledi:
- Böyle yemek, nefsi ezmekte, hiç yememekten çok daha faydalıdır.

İSTİĞFARA DEVAM

Bir gün de huzuruna biri gelip;
- Efendim, çok sıkıntılarım var. Ne yapayım? diye sordu.

Cevaben;
- Sıkıntın varsa, çok istiğfar oku! buyurdu.

Adam istiğfar okuyup, bütün sıkıntılarından kurtuldu.

Başka gün de, bir genç gelip;
- Hocam, işlerimde muvaffak olamıyorum, diye dert yandı.

Ona da;
- Öyleyse tövbe et, buyurdu.
Genç tövbe edip, muvaffak oldu her işinde.

Bir gün de biri gelip;
- Efendim, dua edin, çocuğumuz olsun, dedi.

Cevap aynıydı:
- Tövbeye devam et!

Adam denileni yaptı.
Her sene çocukları oldu.
Hem de ikiz.