Behaeddin-i Buhari hazretleri "rahime-hullahü teâlâ" talebesi içinden en fazla Alaeddin-i Attar'ı seviyordu

Diğerleri, bunu merak ediyor,
"Hocamız, niçin onu bizden çok seviyor?" diyorlardı içlerinden.

Bir gün, birlikte bir nehir kenarına gittiler.

Hocaları bir ara Alaeddine bakıp;
- Alaaddin kalk! diye seslendi.

O, bu emirle fırlayıp kalktı.
Bütün talebeler dikkat kesilmişti o anda.
Acaba ne diyeceklerdi Alaeddine?

Onlar merakla beklerken;
- Atla şu nehre! diye emretti ona.

O, hiç düşünmeden;
- Başüstüne efendim, dedi.
Ve attı kendini azgın nehrin sularına.

Hocaları, hiçbirşey olmamış gibi devam etti kalan sohbetine.
Ancak talebeler şaşkınlık içindeydi.
Zira Alaaddin kaybolmuştu su içinde.

Hem üzülüyor, hem de "Bunun bir hikmeti olsa gerek" diyorlardı içlerinden.
Birkaç saat böyle geçti.

Herkes, "Alaaddin boğulup gitti" diyordu ki, hocaları;
- Alaeddin gel! diye seslendi bir daha.

Bu emirle, Alaaddin çıktı nehirden.
Gelip oturdu hocasının önünde.

Baktılar, elbisesi ıslanmamıştı bile.
Talebeler o zaman anladılar onu niçin çok sevdiğini.

MUTLAKA HELALLAŞIN!

Alaaddin-i Attar hazretleri bir sohbetinde;
- Kardeşlerim, "kul hakkı" mühimdir. Ahirete kalırsa, ödemesi çok çetin olur, buyurdu.

Dinleyenler;
- Ne tavsiye edersiniz efendim? dediler.
- Helallaşın, buyurdu.

- Kiminle helallaşalım efendim?
- Önce hanımınızla. Çünkü en çok münasebette olduğunuz kişi hanımınızdır. Her gün onunla helallaşmadan evden çıkmayın, buyurdu.

Ve ekledi:
- İslâmın emirlerinde hassas davranılırsa, bir kırgınlık, üzüntü olmaz. Dikkat edin, nerede bir ihtilaf, bir anlaşmazlık varsa, İslâmiyete uymamaktan oluyor ekseriya.