İmam-ı Buhari "rahime-hullahü teâlâ" hazretlerinin ilminin üstünlüğü ve dininin bütünlüğü her yere yayılınca, insanlar her taraftan yanına üşüşmeye başladı.

Ancak bazı kimseler haset ettiler.
Hakkında dedikodu çıkardılar.

O da Nişabur'dan Buhara'ya göç etti.
İnsanlar, akın akın ziyaret etiler kendisini.

Oranın valisi bir memuruna;
- Git İmama söyle, yanıma gelsin! diye emir verdi.

O görevli de gelip;
- Vâlimiz sizi huzuruna çağırıyor. Zira ilmi, bizzat ağzınızdan dinlemeyi, çocuklarına da ders vermenizi istiyor, dedi.

büyük İmam biraz düşünüp;
- Benim Ona gitmem uygun olmaz. Zira ben kalkıp valinin ayağına gidersem ilmi zelil ederim. İlim almak isteyen, ilmin yanına gelir. Âlim onun ayağına gitmez, buyurdu.

Ve ekledi:
- Çocukları da ders için buraya gelmeliler. Zira vaktimi onlara tahsis edersem, diğer talebelere haksızlık olur.

Haberci dönüp, arzetti durumu.
Ancak bu cevap, nefsine ağır geldi valinin.
Gururuna dokundu.

Hatta fena halde öfkelenenip;
- Öyleyse terk etsin Buharayı! diye kükredi.

Hazret-i İmam, çok üzüldüyse de, bir şey demedi.
Allahü teâlâya havale etti onu.

Bir ay geçmemişti ki, o vali "yolsuzluk" yapıp, alındı görevinden.
Ceza olarak bir merkebe bindirilip sokak sokak gezdirildi şehirde.
İnsanlar yüzüne tükürdüler.

Çoluk çocuk bile hakaret etti kendisine.
Ve onun bu halinden, ibret aldı insanlar.

Hazret-i İmam ise oradan çıkıp Semerkant'a gidiyordu ki, orada da hakkında dedikodu yapıldığını işitti yolda.
Bu insanların halinden çok üzülüp, daraldı temiz ruhu.

Bir gece, teheccüd namazının secdesinde,
- Yâ Rabbî ruhumu al! diye yalvardı.
O gece ayrıldı dünyadan.