Behaeddin Buhari "kuddise sirruh" hazretleri, anlatıyor:

Tasavvufa girdiğim ilk günlerde, sohbet eden iki mümin görseydim, yanlarına sokulup dinlerdim.
Eğer "ahiret"ten ve "ölüm"den bahsediyorlarsa, ferahlardım.

Yok eğer "dünyalık" şeylerden konuşuyorlarsa, terkederdim o yeri.

Bir gün de, kumarhaneye düştü yolum.
Girip kumar oynayanları seyre koyuldum.

Onlardan iki kişi vardı ki, kendilerinden geçmiş halde oynuyorlardı. Hatta öyle dalmışlardı ki oyuna, benim girdiğimi bile farketmediler.

Birisi peşpeşe oyun kaybediyor,
yine de vazgeçmiyordu kumardan.

Ne kadar para varsa, kaybetti hepsini.
Sonra diğer dünyalıklarını koydu ortaya.
Onları da kaybetti.
Dünyalık hiçbir şeyi kalmadığı halde yine devam ediyordu kumara.

O kumarbazın hali, bana ibret oldu.
Zira her şeyini kaybetse de, yine devam ediyordu.

Kendi kendime;
"Demek ki insan, haram olsa bile, o işe hırsla devam edebiliyor" diye düşündüm.

Öyleyse ben de "Hak yolunda" böyle gayret edeyim, diye karar verdim o gün.
"Nefsimi ezmek" için, daha bir gayretle çalıştım.

Her şeyde dine uyup, fırsat vermedim nefsime.
Zira bu yolda "nefse muhalefet" etmekle ilerleneceğini iyi biliyordum.

Velhasıl bu yolda ne edindimse, "nefsimle mücadele" etmekle edindim.
Ve şunu iyi anladım ki, kişi, nefsini ayaklar altına almadıkça bu yolda asla ilerleyemez.
Ve anladım ki, bu nefsi en ziyade tahrib eden şey, "İslâmiyete sıkı sarılmak"tır.

Bir haramı yapmamak ve bir farzı yapmak, nefsin ezilmesinde çok tesirlidir.
Ve insan, her işinde İslâmiyyete tam uysa, bir yıllık riyazetten nefsi daha çok tahrib eder.

Velhasıl şu kâinatta ne varsa, hepsinden bir fayda gördüm.
Ama nefsimden asla.