Behaeddin-i Buhari hazretlerinin "rahime-hullahü teâlâ" bir talebesi şöyle anlatıyor:

Benim Kasr-ı arifan'da bir bostanım vardı.
Orada sebze meyve yetiştiriyordum.

Derken sulama zamanı geldi.
Ama nehirde bir damla su yoktu.
"Ne yapacağım?" diye düşünürken hocam teşrif etti bostana.

Etrafa şöyle bir bakıp;
- Sulama vakti geldi mi? buyurdu.
- Evet efendim, dedim. Tam zamanıdır.

- Peki niçin sulamıyorsun?
- Su yok hocam. Ben de onu düşünüyordum az önce.

- Sen git, bostanın su yolunu aç. Allah sana, ihtiyacın kadar su verir, buyurdu.

Çok sevinip;
- Başüstüne efendim, dedim.

Ve gidip açtım su yollarını.
Sabaha kadar bekledim.

Tam fecir söküyordu ki, uzaklardan bir "su sesi" geldi kulağıma.
Ses gittikçe çoğaldı ve büyük bir şarıltıyla girdi bostana.
Çok sevinip, suladım bostanı.
Sonra hocamın huzuruna vardım.

Beni görünce sordu:
- Bostanı suladın mı oğlum?
- Evet efendim, çok şükür. Ama anlamadığım bir şey var.

- Nedir o?
- Dün gece suyun geldiği ırmağa gittim. Kupkuru idi. Bu su nereden geldi acaba?

Bana bakıp;
- Bu, Allah'ın ihsanıdır, ama kimseye anlatma, buyurdu.

ŞEYTAN NİÇİN SEVİNMİŞ?

Bir gün de şunu anlattı sevdiklerine:

Salihlerden biri, şeytanı görüp;
- Senin gibi mel'un olmak istiyorum, ne yapayım? diye sordu.

İblis sevinip;
- Benim gibi olmak istersen, namaza önem verme ve doğru yalan, herşeye yemin et! dedi.

Bunun üzerine o kişi;
- Hiçbir namazı bırakmayacağım ve artık yemin etmeyeceğim, dedi.