Behaeddin-i Buhari hazretleri "rahime-hullahü teâlâ", bir sohbetinde şunu anlattı:

Bir gün Kâbe yanında oturuyordum.
Ak sakallı, ihtiyar birini gördüm ki, Kâbe'nin örtüsüne sarılmış ağlıyor ve;
- Yâ Rabbî! yâ ilahi! diye yalvarıp gözlerinden kanlı yaşlar akıtıyordu.

Kalbine nazar ettim.
"Dünya işleri"ni düşünüyor,
malını, parasını hesab ediyordu.

Gözleri ağlıyorsa da,
kalbi, "dünya" ile meşguldü.
İçi, dışına uymuyordu.

Hac'dan sonra, Mina'ya uğradık.
Mina çarşısında bir genç gördüm ki,
büyük çapta ticaret yapıyor,
bir anda "yüzbin altın" değerde
mal alıp veriyordu.

Kalbine nazar ettim.
Her an Rabbini zikrediyordu.

Dünya işiyle meşgul gibi görünse de,
bir an unutmuyordu Rabbini.

Bu haliyle Kâbe'deki adamdan üstündü.
Çünkü bu, kendini ticarete vermişse de, "dünya muhabbeti"ni kalbine sokmamıştı.

Büyük çapta ticaret yapıyordu.
Ama kalbi İslâmiyetin emirlerini düşünüyordu.
"Günah işlerim" korkusuyla kalbi titriyordu.

EHL-İ SÜNNETİN ÜSTÜNLÜĞÜ

Bu zat bir gün sevdiği bir gence;
- Evladım, en mühim şey, "Ehl-i sünnet" üzere iman etmektir, buyurdu.

Ve ekledi:
- Böyle olan Müslümanlara müjdeler olsun.

Delikanlı sordu:
- Ehl-i sünnet neden kıymetlidir efendim?

Buyurdu ki:
- Çünkü bu fırkada olanlar "Cehennem"e hiç girmeyecekler. Sonra mahşer yerinde herkes çıplak hoşrolurken, onlar elbiseli olacak.

- Başka efendim?
- Mahşerde herkes binbir sıkıntı, azab ve izdiham içinde "bin sene" beklerken, ehl-i sünnet mücahitleri o bin seneyi "Cennet"te geçirecekler, yetmez mi?