Ubeydullah-ı Ahrar hazretlerini "rahime-hullahü teâlâ" çok seven bir genç vardı.
Bu genç, bir gün nefsine uyup,
"şarap" almış evine götürüyordu ki,
şarap testisi bir duvara çarptı.
Ve kırıldı birden.
İçindekiler döküldü yollara.

Delikanlı çok üzüldü.
Çok pişman oldu.

Anladı bunun bir "ikaz-ı ilahi" olduğunu.
Oradan geri döndü.
Ve doğruca bu büyük Veli'nin yanına gitti.

Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri onu görünce;
- Evladım, kul, günah yolunda bir adım bile atmamalıdır, buyurdu.

Ve ekledi:
- Eğer o testi kırılmasaydı, benim kalbim kırılacaktı.

Delikanlı pişman olmuştu zaten.
Tövbe etti bu zatın huzurunda.
Ve bir daha işlemedi bu günahı.
Zira tiksiniyordu içkiden.

Nitekim büyüklerimiz;
"Evliyanın sözünde rabbani tesir vardır" diye buyurmuşlardır.

ONLARI GÖRMEK ŞİFADIR

Bu zat, bir gün sohbetinde;
- Allah adamlarını görmek şifadır, buyurdu. Çünkü onlar görülünce, "Allah" hatırlanır.

Dinleyenler;
- Öyle bir Allah adamı yoksa efendim? dediler.
- Onlar yoksa da, kendilerini çok sevmeliyiz, buyurdu.

- Efendim, biz bütün "Ehl-i sünnet âlimleri"ni ve bütün "Evliyalar"ı, görmemiş olsak da çok seviyoruz. Bu da şifa mıdır?

- Elbette. Onları seven ve yollarında giden, dünyada da rahat eder, ahirette de. Hem sonra kişi sevdiğiyle beraberdir. O büyükleri seven, ahirette onların yanında olacaktır, buyurdu.

Ve ekledi:
- Ama sevmek lafla olmaz. Seven, sevdiğinin yolunda gitmedikçe onu sevmiş olamaz.