Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri zamanında talebeden biri, fasıklardan birinin gömleÄŸini giyerek sohbete gelmiÅŸti bir gün.

Az sonra Ubeydullah-ı Ahrar hazretleri teşrif etti ve;
- Bu gün meclisimizde yabancı bir koku var, buyurdu.

Talebeler, Bu yabancı kimdir? diye etraflarına bakındılar.
Ancak yabancı kimse yoktu dergâhta.

Büyük zat, bir talebeye bakıp;
- O koku senden geliyor oÄŸlum. Senin üzerinde bir fasığın gömleÄŸi olsa gerek, buyurdu.

Talebe üzgün halde;
- Evet hocam, bu gömlek fasık bir arkadaşıma ait, diye arzetti.

- Derhal o gömleÄŸi deÄŸiÅŸtir evladım!
- BaÅŸüstüne hocam, dedi.

Ve koÅŸup deÄŸiÅŸtirdi o gömleÄŸi.
Mübarek zat o zaman rahatlayıp, huzur içinde baÅŸladı dersine.

CEHENNEM ATEŞİ

Bir gün de bir talebesi;
- Hocam, Cehennem ateşi nasıl bir şey? diye sordu.

Cevabında;
- Cehennem ateÅŸi öyle ÅŸiddetlidir ki, onun bir kıvılcımı, bütün bu dünyayı yakar, yok eder, buyurdu.

Sonra döndü o talebeye:
- Sen bir hayvanın ateÅŸte yandığını görsen ne yaparsın evladım?
- Hemen kurtarırım hocam.

- Peki bu yanan, bir akrep veya yılan olsa da, yine kurtarır mısınız?
- Tabii efendim, onlar da can taşıyor.

Buyurdu ki:
- Ä°ÅŸte bütün Peygamberler bunun için uÄŸraÅŸtı oÄŸlum. Kimse yanmasın diye. Cehennem ateÅŸine bir an bile dayanılmazken, kâfirler sonsuz yanacak orada. Onun için kızmak deÄŸil, acımak zamanıdır bu gün. Herkese acımak lazım.

- Kâfirlere de mi hocam?
- Evet, herkese.